iyiydik lan...

Kendimi aldatılmış hissettim en başta. Terk edilmiş. Kabul edemedim. Kolay değil bu. Zaten üç sene önce kalbimi kırmış bir kadının ikinci şansını da bu şekilde çöpe atmasını kabullenemezdim. Aynı kadın tarafından ikinci kez kalbimin kırılmasına önce sinirlendim. Yazdığı mektubu okudum. Daha da sinirlendim. Okuduğumu anlayacak ve sindirecek ruh halinde değildim. “Çabuk kaçtın” dedim, “Kolay pes ettin.”

Ardından yavaş yavaş kabullenme ile birlikte mantıklı düşünme evresi geldi. İlk bırakma kararı ne kadar aptalca ise bu da o kadar doğruydu belli ki. Çünkü ilkinde hiçbir neden yokken bırakan Henin, bu sefer dirseğindeki sakatlık yüzünden bırakıyordu. Onun, tutkusunu istediği gibi yapamamasına neden olan sakatlığı. Doktorlar dirseğinin çok kırılgan olduğunu ve üst düzey tenisi kaldıramayacağını söylemişler. Kimse kolunu kaybetmek istemez. Verdiği karar doğruydu!

Son bir yıla dönüp baktığımda aslında çaktırmadan iyi bir iş çıkardığını gördüm. Sadece yarım sezon oynadı ama biri grand slam olmak üzere dört final ve iki şampiyonluk gördü. Wimbledon olmadı. Ama en azından denemedin diyebilecek biri var mı?

2008’deki emeklilik kararında hiç affetmeyecektim onu. Wimbledon’ı da kazanıp efsaneler arasına girmek varken neden kolay yol ve çıkış seçmişti! Ama o döndü. Hiç beklemediğim bir zamanda döndü ve denedi. Sakatlandı. Artık yapacak bir şey yok.

Wimbledon’ı kazanamasa da o bir efsane. Çünkü onun oyunu kategori dışı. Ne geri çizgici, ne servis voleci, ne defansif, ne ofansif... Onun oyunu Henin tarzı. Bu minyon kadın teniste kendi kurallarını uyguladı. Ve dünyaya hükmetti zamanında.




Dünyaya gelmiş en iyi tek el backhand’e elveda. Kabullenme faslından sonra acı çekme safhası başlar. Dinleyelim....